The Phoenix and the Turtle na mały chór i orkiestrę (1962).Make Ye Marry for Him That is Come na chór żeński i chór dziecięcy (1961).Sir Patrick Spens na tenora i gitarę (1961).A Song for Christmas na głos wysoki i fortepian (1958).4 Portraits na baryton, klarnet i fortepian (1956).Cantata for a Summer’s Day na chór, recytatora i orkiestrę (1954).A Suite o’Bairnsangs na głos i fortepian (1953).Excursions na fortepian na 4 ręce (1965).Voices from the Ancient World na trio fletowe i perkusję (1998).In the Still of the Night na altówkę (1997).
From Spring to Spring na marimbę i dzwonki ad libitum (1996). Fanfare for a New Hall na 2 trąbki (1990). Piccolo Play: In Homage to Couperin na flet piccolo i fortepian (1989). Narcissus na flet z cyfrowym systemem opóźniającym (1987), także wersja na klarnet z cyfrowym systemem opóźniającym (1988). The Golden Echo I na róg i taśmę (1986), przerobione jako The Golden Echo II w wersji na róg solo i 16 rogów (1986). Pierrot na klarnet, skrzypce i fortepian (1985). Fanfare na kwintet dęty blaszany (1982). Orfeo I na flet i taśmę (1975), przerobione jako Orfeo III w wersji na flet i 5 instrumentów (1993). From One to Another na altówkę i taśmę (1970). Sonata for Three na flet, skrzypce i gitarę (1966). koncerty kameralne: I (1962), II „In Homage to Charles Ives” (1962), III (1966). Serenade na flet, klarnet, harfę, altówkę i wiolonczelę (1961). Colloquy na skrzypce i fortepian (1960). Journey Through a Japanese Landscape na marimbę i orkiestrę dętą (1993–1994). koncert na klarnet basowy Autumn Sonata (1993). Song of the Enchanter (In Homage to Sibelius) (1990). From One to Another na altówkę i smyczki (1980). Memento Vitae (Concerto in Homage to Beethoven) (1969–1970). Night Music na orkiestrę kameralną (1968). Największy rozgłos przyniosła kompozytorce twórczość operowa. W muzyce instrumentalnej wprowadzała elementy dzieła scenicznego, w koncertach solowych i kameralnych Musgrave instrumentaliści wykonują jednocześnie rolę aktorów, zaś muzyka uzyskuje dramatyczny charakter poprzez włączenie elementów muzyki popularnej. aleatoryzm przejawiający się we wspólnym, niesynchronicznym wykonywaniu przez muzyków swoich partii. XX wieku wprowadziła do swojej muzyki liczne nowoczesne środki, w tym m.in. Początkowo tworzyła w ramach systemu tonalnego, szybko jednak zaadaptowała technikę dodekafoniczną. Odznaczona Orderem Imperium Brytyjskiego w stopniu komandora (2002). W 1971 roku poślubiła amerykańskiego altowiolistę Petera Marka. Jako dyrygentka prowadziła wykonania własnych utworów i oper. Dwukrotna laureatka stypendium Fundacji Pamięci Johna Simona Guggenheima (1974–1975 i 1982–1983). 
Od 1987 do 2002 roku była profesorem Queens College na City University of New York.
W 1970 roku wyjechała do Stanów Zjednoczonych, gdzie prowadziła wykłady na Uniwersytecie Kalifornijskim w Santa Barbara. Od 1955 roku działała w Londynie, gdzie prowadziła zespół Saltire Singers, w latach 1958–1965 wykładała na Uniwersytecie Londyńskim. Uzupełniające studia odbyła w 1959 roku na letnim kursie u Aarona Coplanda w Berkshire Music Center w Tanglewood. Od 1950 do 1954 roku była uczennicą Nadii Boulanger w Paryżu. W latach 1947–1950 studiowała na Uniwersytecie Edynburskim u Mary Grierson (analiza muzyczna) i Hansa Gála (kontrapunkt i kompozycja).
27 maja 1928 w Barnton ) – szkocka kompozytorka.
0 kommentar(er)
